Θέμα ασφάλειας και «πολιτικής προστασίας»

Θέμα ασφάλειας και «πολιτικής προστασίας»

Η παρέμβαση του Δήμου Αβδήρων στο επίμαχο οικόπεδο ιδιοκτησίας του, που βρίσκεται στην είσοδο του Πετεινού, εκτός όλων των άλλων, έγινε πρωτίστως για θέμα πολιτικής προστασίας και με προτεραιότητα μάλιστα μετά τις επαναλαμβανόμενες οχλήσεις των περιοίκων στις αρμόδιες υπηρεσίες της Περιφέρειας. Όπως βλέπετε και στην φωτογραφία, ο χώρος ιδιαίτερα τους εαρινούς-θερινούς –και όχι μόνο- μήνες ήταν κυριολεκτικά μία εστία φωτιάς που θα μπορούσε να απειλήσει σπίτια και περιουσίες και ενδεχομένως ανθρώπινες ζωές! Αν δεν παρέμβαινε λοιπόν ο Δήμος και συνέβαινε ω μη γένοιτο το παραμικρό θα κατηγορούνταν για αδράνεια… Πόσο μάλλον όταν επί του συγκεκριμένου οικοπέδου ο Δήμαρχος πολύ σωστά θέλησε να παρέμβει για να αναδείξει αφενός το μουσουλμανικό νεκροταφείο και να εκμεταλλευτεί ανάλογα τον υπόλοιπο χώρο ως πολυθεματικό-πολυπολιτισμικό πάρκο και όχι ως χώρο αναψυχής, όπως αναφέρουν συνήθως οι καταγγέλλοντες, εννοώντας εντελώς διαφορετικά πράγματα…

Άλλος ήταν ο «στόχος»…

Και κάτι ακόμη, καθόσον η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια της Ελληνικής δικαιοσύνης και δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε πολλά περισσότερα πράγματα και στοιχεία, απλά θα υπενθυμίσω ότι υπάρχει η σχετική νομοθεσία, η οποία προβλέπει διαδικασίες αξιοποίηση-αποκατάστασης τέτοιων χώρων για κοινό όφελος. Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν προβλέπεται (και δεν επικροτείται) η καταστροφή τάφων (να γίνει μια διευκρίνιση, ότι αναφερόμαστε σε πέτρινες στήλες και σε καμία περίπτωση σε εκταφή ανθρώπων, γιατί κάποιοι έφτασαν στο σημείο να υπαινιχτούν μέχρι και κάτι τέτοιο), πλην όμως προβλέπεται μετά την πάροδο χρονικού διαστήματος, μη λειτουργικοί τέτοιοι χώροι (οποιουδήποτε δόγματος) να αξιοποιούνται αναλόγως σύμφωνα με τα προβλεπόμενα. Και θα επιμείνω στο σπουδαιότερο… Ότι δηλαδή ακόμη και να έγινε κάποιο ανθρώπινο λάθος, υπό την έννοια κάποιος χειριστής μηχανήματος να έσπασε μία ή περισσότερες τέτοιες πέτρινες στήλες, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται όλος αυτός ο ντόρος και η κατασυκοφάντηση- σπέκουλα, όχι εναντίον του Δημάρχου, αλλά της χώρας μας (βλέπε ανακοίνωση του ΚΙΕΦ)! Αν μετρήσει κανείς τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις, τις ερωτήσεις, τις καταγγελίες που ακολούθησαν αυτού του συμβάντος, θα καταλάβει ότι τίποτα δεν ήταν συμπτωματικό και ότι «στόχος» δεν ήταν μόνον ο Τσιτιρίδης και ο Δήμος Αβδήρων… Και δυστυχώς έπεσαν στην «παγίδα» και αυτοί που είχαν αποκλειστικά και μόνον «στόχο» τον Δήμαρχο Αβδήρων! Κρίμα…

Όλοι είναι «θύματα»!

Όλοι θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και γενικότερα να μη υπάρχουν πόλεμοι… Και θα διαφωνήσω στο σκεπτικό πως θύματα πολέμου θεωρούνται μόνον οι άμαχοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά… Θύματα σαφώς είναι και οι στρατιώτες που από τα 18 τους χρόνια καλούνται να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για την πατρίδα. Είτε επιτιθέμενοι, είτε αμυνόμενοι. Μαζί με όλα αυτά όμως θέλουμε να τελειώσει και η υποκρισία. Όλη αυτή με την οποία μας βομβαρδίζουν τον τελευταίο καιρό… Ξαφνικά ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει διαγράψει το παρελθόν και ασχολείται μόνο με το παρόν. Λες και τα προηγούμενα εγκλήματα, οι προηγούμενοι πόλεμοι, οι νεκροί, έχουν πέσει στης λήθης το πηγάδι…

Και η υποκρισία έχει τα όριά της…

Δεν μπορώ όμως να βλέπω τον Ερντογάν και τον Τσαβούσογλου σε ρόλους… ειρηνοποιών! Ναι αυτοί που εδώ και μισό αιώνα κατέχουν παράνομα μια πατρίδα που δεν ήταν δική τους… Την πήραν σφάζοντας, σκοτώνοντας και βιάζοντας. Και τώρα συνεχίζουν να την κατέχουν και να βιάζουν την κοινή λογική! Οι Τούρκοι εισβολείς το 2022 μ.Χ. βαφτίζονται διαμεσολαβητές για να υπάρξει λέει, ειρήνη και να βρεθεί μια λύση. Δίκαιη, μας λένε κιόλας… Αν ο Ερντογάν νοιάζεται τόσο πολύ για το δίκαιο ας δώσει σήμερα εντολή να φύγουν τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο… Να λευτερωθεί το νησί από τον κατακτητή. Να επιστρέψουν οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί στα σπίτια τους. Έστω και μισό αιώνα μετά… Ας σοβαρευτούμε. Αυτό δεν είναι πια πλύση εγκεφάλου και προπαγάνδα. Είναι χυδαιότητα, είναι βιασμός. Πριν την Ουκρανία, υπήρξε η Κύπρος, υπήρξε η Γιουγκοσλαβία… Κι εκεί αίμα χύθηκε. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεχαστούν; Όλα έχουν ένα όριο. Ακόμη και η υποκρισία…