Diana, Χατζηιωάννου και τώρα… ΚΟΜΟΤΕΞ
Στράτος Θεμιστοκλής και Αθανάσιος Σισαμπέρης, μιλούν στην «Θ»
Χαρτοποιία Diana, Καλτσοβιομηχανία Χατζηιωάννου και τώρα… ΚΟΜΟΤΕΞ. Βιομηχανίες που άφησαν «εποχή» και έδωσαν – ούσες κραταιές στα χρόνια τους – εκατοντάδες θέσεις εργασίας σε Ξανθιώτες και έσφυζαν από ζωή. Και μπορεί για τους εργαζόμενους της ΚΟΜΟΤΕΞ να είναι ιδιαίτερα «νωπά» τα γεγονότα, εντούτοις οι εργαζόμενοι στις άλλες βιομηχανίες που παραμένουν εδώ και πολλά χρόνια κλειστές, ακολούθησαν ακριβώς την ίδια πορεία. Κάποιοι, που χρειάζονταν ελάχιστα χρόνια για την σύνταξή τους, κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν, άλλοι αναζήτησαν νέες θέσεις εργασίας σε άλλα εργοστάσια της Βιομηχανικής Περιοχής και άλλοι έμειναν στην… ανεργία.
Για τα αλλοτινά κραταιά εργοστάσια και την τύχη των εργαζομένων τους μετά τα «λουκέτα» μίλησαν στην «Θ» ο πρόεδρος των εργαζομένων της Χαρτοβιομηχανίας Diana κ. Στράτος Θεμιστοκλής και ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ξάνθης κ. Αθανάσιος Σισαμπέρης.
«ΑΛΛΑΞΕ Η ΣΥΝΔΙΚΟΣ – ΕΤΣΙ ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ DIANA»
Αναλυτικότερα ο κ. Θεμιστοκλής εξήγησε στην «Θ» ότι «το μόνο νέο που έχουμε είναι ότι παραιτήθηκε η σύνδικος για λόγους υγείας και ορίστηκε νέος διαχειριστής αφερεγγυότητας. Δεν μπορούσε να συνεχίσει η παλιά σύνδικος και ορίστηκε μια κυρία από την Θεσσαλονίκη, η οποία είναι στο στάδιο της παραλαβής. Παρέλαβε στις αρχές Νοεμβρίου νομίζω, αλλά δεν έχω έρθει ακόμη σε επαφή μαζί της. Οι εργαζόμενοι ήταν 180 (σ.σ. όταν έκλεισε το εργοστάσιο). Από αυτούς, αρκετοί συνταξιοδοτήθηκαν, άλλοι δουλεύουν αλλού και άλλοι είναι άνεργοι. Όποιος μπόρεσε να βρει δουλειά, βρήκε, όποιος είχε τις προϋποθέσεις να βγει στην σύνταξη, βγήκε και οι περισσότεροι είναι στην ανεργία».
«ΠΗΡΑΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ – ΕΧΟΥΜΕ ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ 8 ΜΗΝΕΣ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ»
Αναφορικά με τα όσα έχουν λαμβάνειν οι εργαζόμενοι της χαρτοποιίας, ο ίδιος τόνισε ότι «πήραμε ένα πολύ μικρό μέρος των χρημάτων μας από δύο εκποιήσεις που έγιναν, από ένα οικόπεδο στην Κρήτη και ένα στα Γιάννενα, αλλά μπροστά σε αυτά που μας οφείλουν αυτό δεν είναι τίποτα. Δεν έχουμε πάρει ούτε το 5%. Ο καθένας έχει λαμβάνειν τις αποζημιώσεις απολύσεων (διότι έχουμε απολυθεί όλοι) και 8 μήνες δεδουλευμένων. Μιλάμε για μεγάλα ποσά, διότι οι εργαζόμενοι που είχαν απομείνει είχαν 25-30 χρόνια στην εταιρεία. Αν μπορέσουμε να εκποιήσουμε τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, υπάρχει περίπτωση να τα λάβουμε. Γιατί η εταιρεία διαθέτει ένα εργοστάσιο, κάποια ακίνητα σε διάφορες περιοχές της Ελλάδος και αν πωληθούν, υπάρχει περίπτωση να πάρουμε να χρήματά μας. Το εργοστάσιο παραμένει εκεί ως έχει. Βέβαια δεν είναι όπως ήταν, αλλά δεν έχει γίνει κουφάρι. Το προσέχουμε, το συντηρούμε και υπάρχει φύλαξη. Αν βρεθεί κάποιος που θέλει να επενδύσει, μπορεί να ξανανοίξει. Μιλάμε για το αισιόδοξο σενάριο. Μακάρι να πάνε καλά τα πράγματα. Έχουμε κάνει βέβαια κάποιες δημοπρασίες, οι οποίες κηρύχτηκαν άγονες. Ελπίζουμε στην επόμενη να βρεθεί κάποιος επενδυτής, να το πάρει και να το λειτουργήσει. Θα βοηθήσουμε όλοι. Είμαστε διατεθειμένοι όσοι έχουμε απομείνει (ακόμη και οι συνταξιούχοι) για να γίνει αυτό».
«ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, ΑΛΛΑ…»
Τέλος, σε ο,τι αφορά στα «λουκέτα» που συνεχίζουν στην Ξάνθη, ο ίδιος σημειώνει ότι «δεν ξέρω που οφείλεται το κλείσιμο των εργοστασίων. Το θέμα είναι ότι τόσοι εργαζόμενοι έχουν μείνει στον δρόμο. Εμείς δεν περιμέναμε ποτέ να κλείσει αυτό το εργοστάσιο και εδώ και 11,5 χρόνια είναι κλειστό. Το Καλοκαίρι του 2012, ορίστηκε η σύνδικος πτώχευσης. Εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα. Δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε. Προσπαθούμε, ψάχνουμε και θα κάνουμε ο,τι μπορούμε».
«ΙΔΙΑ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΧΑΡΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΤΣΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ»
Από την πλευρά του ο κ. Σισαμπέρης, επισήμανε ότι «οι εργαζόμενοι των κλειστών εργοστασίων, έπιασαν δουλειά σε άλλα εργοστάσια ή βγήκαν στην σύνταξη. Το 2016 είχαμε πάει με τον αείμνηστο Άγγελο Μπεμπεκίδη στο Υπουργείο Εργασίας, στον κ. Νεφελούδη. Τότε έδιναν 1000 ευρώ στους άνεργους εργαζόμενους σαν επίδομα για εργοστάσια που είχαν κλείσει. Αυτό είχε ξεκινήσει από την Κομοτηνή. Θυμάμαι ότι πήγαμε στην Αθήνα και κάποιοι εργαζόμενοι που είχαν κάποιο διάστημα άνεργοι, το είχαν πάρει και στην Χαρτοποιία. Όσον αφορά στην καλτσοβιομηχανία Χατζηιωάννου, αυτή είναι πολύ παλιά. Γνωρίζω όμως ότι για ένα διάστημα δούλευαν πάνω από 300-400 άτομα και ως επί των πλείστον γυναίκες. Ακολουθήθηκε και εκεί η ίδια πορεία. Άλλοι βγήκαν σε ανεργία και άλλοι βρήκαν άλλες δουλειές. Το ζήτημα όμως είναι ότι όταν είσαι 1- 2-3 χρόνια πριν την συνταξιοδότηση, μπορείς να πας και στα προγράμματα των δήμων (με 1+1 χρόνο) και να καλύψεις το διάστημα αυτό, αλλά αν είσαι πιο μικρός, δυστυχώς, ψάχνεις και περιμένεις, διότι τώρα κοιτούν και της ηλικίες. Το ’90 η Ξάνθη είχε την μεγαλύτερη ακμή στην βιομηχανία διότι υπήρχε και το 12% της επιδότησης του κόστους εργασίας που έκοψε ο ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν κάνω λάθος). Έδωσαν κάποια ποσά, αλλά τα έδωσαν με συμψηφισμό. Οι εργαζόμενοι της Diana δεν έχουν παρατήσει την προσπάθεια να πάρουν τα δεδουλευμένα τους και μιλάμε για μεγάλα ποσά. Πήραν κάποια χρήματα από την εκποίηση κάποιων κομματιών αλλά ήταν λίγα».
«ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΥΨΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙΝ – ΝΑ ΔΟΘΟΥΝ ΚΙΝΗΤΡΑ»
Κλείνοντας ο κ. Σισαμπέρης σημείωσε ότι «όπως είπα και προχθές, θα πρέπει το κράτος να σκύψει περισσότερο στο κομμάτι του επιχειρείν. Δεν γίνεται να παίρνουν τις επιδοτήσεις και ο,τι είναι να παίρνουν, να βάζουν λουκέτο και να λένε ότι «δεν πληρώνουμε τον κόσμο, την εφορία, τις τράπεζες κλπ». Εμείς θα δούμε το θέμα με τις Νομικές Υπηρεσίες και θα κάνουμε ο,τι μπορούμε. Το ζήτημα είναι τα κίνητρα. Και για αυτό τότε ήρθαν πολλές επιχειρήσεις στην Θράκη. Αν θυμάστε, κάποτε είχαν κατέβει ο κατώτατος και ο υποκατώτατος μισθός στα 25 και 22 ευρώ. Τότε η κυβέρνηση το είχε κάνει για να γίνουν επενδύσεις. Έγιναν επενδύσεις στον νομό μας; Η μόνη επένδυση που έγινε στον νομό μας, ήταν μία και τώρα έχουμε τις επενδύσεις – επεκτάσεις άλλων δυο βιομηχανιών. Στην ΒΙΠΕ έχουν μείνει περίπου 8-9 μεγάλες επιχειρήσεις και υπάρχουν και κάποιες μικρότερες. Πού ήμασταν και που ήρθαμε; Για αυτό λέμε ότι το κράτος θα πρέπει να σκύψει περισσότερο το κεφάλι στις παραμεθόριες περιοχές. Βλέπουμε – για παράδειγμα – ότι στο νοσοκομείο μας δεν έρχονται γιατροί. Είμαστε ένας νομός με 110.000 κόσμο και δεν έχουμε γιατρούς. Γενικά πρέπει να δοθούν κίνητρα. ‘Ένας γιατρός που σπούδαζε τόσα χρόνια, δεν θα έρθει με 1500 ευρώ αν δεν δοθούν κίνητρα όπως στέγαση, διατροφή κλπ. Σε άλλες πόλεις, όπως η Δράμα, γνωρίζω ότι το θέμα της στέγασης και διατροφής το παρέχει ο Δήμος. Ας κάνουν κάτι παρόμοιο και εδώ. Έχουμε ένα νοσοκομείο – «στολίδι», με εξοπλισμό αλλά χωρίς γιατρούς. Τι να τον κάνουμε τον εξοπλισμό αν δεν έχουμε γιατρούς;»
