Πόσο «εύκολο» είναι να καταστραφούν…
Τις αιτίες της προχθεσινής καταστροφικής πυρκαγιάς στην καπναποθήκη της οδού Αναξάρχου τις αναζητούν οι αρμόδιες αρχές και δεν θα εμπλακώ σ’ αυτό… Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος ήταν κέντρο διερχομένων μεταναστών, αλλά ωστόσο δεν έχει αποδειχθεί αν η φωτιά οφείλεται σε δικές τους ενέργειες, απλά εκφράζονται εικασίες… Το θέμα είναι η ασφάλεια και η προστασία αυτών των εμβληματικών κτιρίων, είτε αυτά ανήκουν στον Δήμο, είτε σε ιδιώτες… Με πόση ευκολία δηλαδή μπορεί κάποιος να τα διαρρήξει ή και να τα καταστρέψει από αμέλεια ή και δόλο για οποιονδήποτε λόγο… Και φυσικά το μείζον θέμα είναι η αποκατάσταση αυτών των κτιρίων όταν υποστούν ζημιές ή και ολική καταστροφή. Με τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαν να καταστραφούν και άλλες καπναποθήκες και να γεμίσει η πόλη ερείπια και ρημάδια με ότι θα έχει αυτό σαν συνέπεια όχι μόνο στην αισθητική, αλλά και στον πολιτισμό της.
Αν υπήρχε συντεταγμένη πολιτεία…
Και από το σημερινό ρεπορτάζ της «Θ» εξάγεται το συμπέρασμα ότι για να αποφασισθεί ποιος, που, πότε, με ποιον τρόπο κλπ να επανέλθει η φυσιογνωμία και η ταυτότητα του εμβληματικού- ιστορικού κατά τα άλλα κτιρίου, με την ανοικοδόμησή του στα πρότυπα του προγενέστερου, το συμπέρασμα είναι… φέξε μου και γλίστρησα! Οι περισσότεροι θεωρούν πως στον συγκεκριμένο χώρο θα βρεθεί κάποια «τρύπα» για να ξεφυτρώσει κάποιο σύγχρονο οικοδομικό συγκρότημα και να τα κονομήσουν κάποιοι επιτήδειοι… Αυτό τουλάχιστον περιρρέει στις συζητήσεις των καφενείων… Αν υπήρχε όμως μία σοβαρή πολιτεία (στον όρο πολιτεία εντάσσω την κεντρική διοίκηση, την αυτοδιοίκηση, αλλά και τους τοπικούς φορείς), θα έπρεπε να παρέμβει άμεσα και να απαιτήσει την επανόρθωση της ζημιάς με την οικονομική συμβολή όλων των εμπλεκόμενων στο ποσοστό που τους αναλογεί και με την επικουρία χρηματοδοτικών εργαλείων που θεωρώ πως υπάρχουν στον τομέα του πολιτισμού για τέτοιες περιπτώσεις. Κρίνοντας όμως και από την καταστροφή που υπέστη η οροφή στις καπναποθήκες «Π» του Δήμου Ξάνθης, θεωρώ ότι ματαιοδοξούμε και… πετάμε στα σύννεφα, αν νομίζουμε ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν σε χρονικό ορίζοντα έστω μιας πενταετίας! Το κουφάρι θα παραμείνει ως έχει (αν δεν κριθεί κατεδαφιστέο) για να προσβάλει (και αυτό) όχι μόνο την αισθητική, αλλά και την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης μας…
Και η δική μου πρόταση…
Και επειδή δεν μ’ αρέσει να ασκώ κριτική εκ του ασφαλούς, περνάω κατ’ ευθείαν στο δια ταύτα, δηλαδή στην δική μου πρόταση που θα είχα να καταθέσω μέσα από την στήλη: α) Άμεσος εντοπισμός των σημερινών ιδιοκτητών είτε αυτοί είναι φυσικά ή νομικά πρόσωπα, είτε είναι τράπεζες, είτε οτιδήποτε άλλο. β) Επίσημη πρόσκληση αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού (ενδεχομένως νεοτέρων μνημείων) και καταλογισμός ευθυνών όπου υπάρχουν (για την εγκατάλειψη, την μη ασφάλιση κλπ). γ) Συγκρότηση επιτροπής από αυτοδιοικητικούς, υπηρεσιακούς και αρχαιολογικούς φορείς για την σύνταξη μιας μελέτης και ενός σχεδίου, για το πώς δηλαδή θα πρέπει να κατασκευαστεί ΕΞ ΑΡΧΗΣ και ακριβώς στα πρότυπα που ήταν προγενέστερα και εν συνεχεία την σύγκλιση των ιδιοκτητών, των πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων για το θέμα των χρηματοδοτήσεων και φυσικά του νέου ιδιοκτησιακού καθεστώτος που θα προκύψει μετά από αυτή την παρέμβαση. Σαφώς και ως ιδιωτικό κτίριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε δραστηριότητα εντός του χώρου (εμπορική, μεταποιητική κλπ), όπως γίνεται με όλα τα διατηρητέα κτίρια στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το γεγονός ότι είναι «αλλουνού παπά», δηλαδή αρμοδιότητα κάποιου άλλου φορέα και το πέταγμα της μπάλας από τον έναν στον άλλον, είναι σύνηθες φαινόμενο και είναι η βασική αιτία που όλα αυτά τα θέματα παραμένουν σε χρονοντούλαπα και σε καλένδες.
Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά…
Ένα άλλο παράδειγμα ασυνεννοησίας και «λαβυρινθολαγνείας» που υπάρχει στον κρατικό μηχανισμό, είναι αυτό της εκμετάλλευσης των ιαματικών πηγών. Ένα θέμα το οποίο έχω θίξει άπειρες φορές μέσα από την «Θ» και όχι μόνο και ένα θέμα το οποίο καίει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αλλά παραμένει ανεκμετάλλευτο… Μου είπε γνωστός Ξανθιώτης ότι αυτό που γίνεται στην γειτονική Χρυσούπολη με την κατασκευή του κολυμβητηρίου, το νερό του οποίου θα θερμαίνεται από την γεωθερμία, θα μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο και στην περιοχή της Ποταμιάς με πισίνες, αλλά και με εκμετάλλευση του θερμαλισμού, με την δημιουργία ξενοδοχειακών συγκροτημάτων και κοντολογίς να δημιουργηθεί εκεί μια λουτρόπολη και συγχρόνως μία «αθλούπολη» που θα αποτελέσει και πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών…
Προτιμούν τα… «κουφάρια» από τα στολίδια!
Εκπληκτικός ο σχεδιασμός, αλλά επιτρέψτε μου με την εμπειρία που έχω αποκομίσει -γιατί ασχολήθηκα επί του προκειμένου- να πω ότι… κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει ΠΟΤΕ, με κανέναν Δήμαρχο και με κανέναν Πρωθυπουργό! Γιατί απλά δεν υπάρχει συντονισμός, δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει συνεννόηση… Αυτή την στιγμή υπάρχουν δεκάδες εταιρείες του δημοσίου που διαχειρίζονται ακίνητα, τράπεζες που έχουν στην ιδιοκτησία τους χιλιάδες ακίνητα-κουφάρια, αλλά και ιδιώτες που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με το δημόσιο, οι οποίοι όμως στο σύνολό τους προτιμούν να αυξάνουν τις ακίνητες περιουσίες τους σε… κουφάρια και σε ανενεργά τάλαντα, παρά να τα εκμεταλλευτούν εκχωρώντας τα σε εκείνους που θα μπορούσαν να τα μεταμορφώσουν σε… χρυσάφι! Και διηγώντας τα…
Βουλευτής: Το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα…
Διαβάζω ότι παρέχεται η δυνατότητα στους τριακοσίους του Κοινοβουλίου να αλλάξουν τα αυτοκίνητά τους με νέας τεχνολογίας (υβριδικά κλπ) με το σύστημα leasing, κυβισμού μέχρι 1.800 cc και μέχρι το ποσό των 765 ευρώ ανά μήνα (εξυπακούεται ότι θα συμπεριλαμβάνεται μέσα σε αυτό όλα τα έξοδα συντήρησης, ασφάλειας κλπ)! Και φυσικά αυτά τα χρήματα θα τα πληρώσουν ο Έλληνας φορολογούμενος και όχι αυτοί οι ίδιοι από την τσέπη τους! Κάνοντας ένας πολλαπλασιασμό και μία πρόσθεση για το πόσο δηλαδή θα κοστίσει μόνο η αλλαγή αυτοκινήτων για τους 300 βουλευτές, βγάζω ένα ουχί ευκαταφρόνητο ποσό που θα μπορούσε να διατεθεί στις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν, ιδιαίτερα αυτό τον καιρό στην κοινωνία! Θεωρώ ότι η χώρα μας είναι από τις λίγες χώρες της Ευρώπης που οι βουλευτές αμείβονται με το… δεκαπλάσιο του κατώτατου μισθού και συγχρόνως έχουν επιπλέον στη διάθεσή τους άλλα τόσα χρήματα σε κόστος, είτε αυτό αφορά αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους (5 στον αριθμό για τον κάθε ένα θνητό βουλευτή και πολλούς περισσότερους για τους οφικιούχους) και σε λοιπές απολαβές (συμμετοχή σε επιτροπές, αεροπορικά εισιτήρια, ενοίκια γραφείων κλπ)! Τελικά θαρρώ ότι το καλύτερο και το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα σήμερα για τον Έλληνα είναι να γίνει… βουλευτής!
