Πως και που δίνεις τα «πακέτα» Στ. Μωραΐτη;

Διαψεύδει -και μάλιστα σε εντονότατο ύφος- τον Απόστολο Αγκόρτσα ο πρόεδρος του ΕΒΕ, με δελτίο τύπου που εξέδωσε χθες και δημοσιεύει σήμερα και η «Θ» ως έχουμε υποχρέωση. Είναι θέμα του Αποστόλη φυσικά να ανταπαντήσει με επιχειρήματα ή όχι… Εκεί που εστίασα όμως στο κείμενο της απάντησης Μωραΐτη ήταν στο ότι: «Τρέχουν ήδη 5 ευρωπαϊκά προγράμματα!»… Τον ρωτάω λοιπόν ευθέως και δημόσια, τόσο τον ίδιο, όσο και τον οικονομικό επόπτη και όλα τα μέλη της διοίκησης που είναι συνυπεύθυνα: Πόσα «πακέτα» και πόσα ευρώ στο σύνολο δόθηκαν και πρόκειται να δοθούν για την προβολή και την επικοινωνία γενικότερα αυτών των προγραμμάτων; Με ποιες διαδικασίες και σε ποιους δόθηκαν; Υπενθυμίζεται ότι το ΕΒΕ είναι ένα Νομικό Πρόσωπο ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ και θα πρέπει να υπάρχει διαφάνεια σε όλες τις διαδικασίες. Εν αναμονή λοιπόν μιας δημόσιας απάντησης και τα ξαναλέμε…

Ξεχειλίζει λέει ο ΧΥΤΑ του ΣΔΑΝ Ξάνθης, ενώ παραμένει αγκυλωμένο ακόμη το έργο της διευθέτησής του (προϋπολογισμού 6.000.000 ευρώ περίπου). Δυστυχώς σ’ αυτή την χώρα δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε ευθύνες… Για ποιο λόγο δηλαδή ένα έργο που είναι ήδη ενταγμένο και υπάρχουν χρήματα για την υλοποίησή του, ένα έργο που η μη υλοποίησή του δημιουργεί μια οικολογική «βόμβα» στην περιοχή μας δεν προχωράει, δημιουργώντας παράλληλα απίστευτα προβλήματα στους πολίτες… Δεν λάβαμε ποτέ απάντηση για ποιο λόγο εξαιρέθηκαν από την πρώτη διαδικασία οι δύο Ξανθιώτικες κοινοπραξίες, οι οποίες στην συνέχεια δικαιώθηκαν στην προσφυγή τους; Τι σημαίνει αυτό; Όταν δικαιώνεται κάποιος ο οποίος προηγουμένως έχει αδικηθεί κάποιοι φταίχτες υπάρχουν… Κι όταν αυτή η «αδικία» έχει να κάνει με το δημόσιο συμφέρον και την δημόσια υγεία, τότε θα πρέπει κάποιοι να απολογηθούν κι αν χρειαστεί να τιμωρηθούν! Άκου εκεί, να δίνει η πολιτεία τόσα εκατομμύρια για ένα μείζονος σημασίας και υγειονομικού ενδιαφέροντος θέμα και να συνεχίσει ο κόσμος να ζει μέσα στα σκουπίδια κυριολεκτικά και στους κινδύνους που ελλοχεύουν, όχι μόνο από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αλλά και από τις πυρκαγιές που ξεσπούν, τακτικά ιδιαίτερα τους ζεστούς μήνες του έτους… Ξανανοίγουμε λοιπόν τον «φάκελο», γιατί το πράγμα δεν πάει άλλο…

Είναι γεγονός ότι με τα λεγόμενα socials δεν τα «πάω» και τόσο καλά, πλην όμως «σερφάροντας» πριν λίγες ημέρες έπεσα επάνω σε μία ανάρτηση γνωστού αυτοδιοικητικού της Ξάνθης, ο οποίος έκανε λόγο για «εξουσίες», για «διγλωσσίες» και για… επιλεκτικές φιλίες με βάση την «δύναμη» του καθενός! Να τα έλεγαν αυτά κάποιοι άλλοι πάει στην ευχή (για να μην πω στο διάολο μέρες που είναι). Να τα λένε όμως και κάποιοι που γλύφουν εκεί που… έφτυναν και λειτουργούν ως… ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ εκείνων που τους έχουν ξεσκίσει κυριολεκτικά, ε αυτό πάει πολύ! Το είπα και άλλη φορά ότι θα πρέπει κάποιοι να κοιτάξουν πρώτα στον καθρέφτη και μετά να αρθρώνουν δημόσιο λόγο… Και κάτι ακόμη… Είμαστε ιδιαίτερα διακριτικοί και ευγενικοί απέναντί τους! Μην μας αναγκάσουν να ανοίξουμε παλιά κιτάπια και να δούμε τελικά ποιοι είναι οι άφιλοι, ποιοι είναι οι δίγλωσσοι και ποιοι είναι εκείνοι που πρέπει να καταγγέλλουν τους άλλους…

Η «Θ» ασχολήθηκε με αναλυτικά ρεπορτάζ από την αρχή της σχολικής χρονιάς με τα περίφημα σχολικά γεύματα που απευθύνονται σε παιδιά οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, ενημερώνοντας αναλυτικά τους αναγνώστες μας, αλλά ωστόσο μέχρι στιγμής –όπως πληροφορούμαι- σχολικά γεύματα ακόμη δεν δόθηκαν! Τι περιμένουν δηλαδή, να τελειώσει η χρονιά και στη συνέχεια να δοθούν στους δικαιούχους; Χωρίς να θέλω να γίνω «μελό», ωστόσο πληροφορούμαι ότι υπάρχουν παιδάκια σε δημοτικά σχολεία που δεν έχουν χαρτζιλίκι να πάρουν ούτε κουλούρι… Το κάνετε, που το κάνετε το καλό, φροντίστε να φτάσει στον προορισμό του και στο κατάλληλο «timing»… Η δυσκινησία του δημοσίου που καταντά αναλγησία σε πολλές περιπτώσεις… Δεν είναι δυνατόν, τρεις μήνες μετά την έναρξη της σχολικής περιόδου, έχοντας διανύσει ήδη το 1/3 αυτής να ψάχνουμε ακόμη για τα σχολικά γεύματα…

Τραγικό το περιστατικό που σημειώθηκε προχθές το βράδυ στην Ξάνθη με θύματα δύο αδέλφια από το Δροσερό. Δεν θα εξετάσουμε φυσικά το αν έφταιγαν ή όχι, γιατί το αποτέλεσμα είναι αυτό που «μετράει» και το αποτέλεσμα είναι κυριολεκτικά μία τραγωδία για τους ανθρώπους τους που μένουν πίσω. Ωστόσο θα πρέπει για ακόμη μια φορά να επισημανθεί, ότι τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή και ότι οι μεγάλες ταχύτητες μέσα στην πόλη εγκυμονούν κινδύνους πρωτίστως για εμάς που οδηγούμε, αλλά και για εκείνους που δεν μας φταίνε σε τίποτα… Μεταφέρω λοιπόν τα ειλικρινή συλλυπητήρια στους γονείς, τους συγγενείς και φίλους των δύο παλικαριών και εύχομαι να είναι το τελευταίο «κακό», αν και γνωρίζω ότι η ευχή μου δεν θα «πιάσει»… δυστυχώς!