Ποιος είναι ο «φυσικός» ιδιοκτήτης;

Η «Θ» σήμερα θίγει ένα πολύ σημαντικό θέμα αναφορικά με τα εργοστασιακά «κουφάρια» της ΣΕΒΑΘ και της ΕΒΖ στην Ξάνθη. Κτίρια τα οποία περιήλθαν στην ιδιοκτησία της Τράπεζας Πειραιώς και που είναι καταδικασμένα να… γκρεμίσουν απ’ τον χρόνο αναξιοποίητα όπως τόσα και τόσα άλλα! Για ποιο λόγο όμως ένα δημόσιο ακίνητο (αναφέρομαι στο οικόπεδο της ΣΕΒΑΘ) που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Αβδήρων (τότε κοινότητα Γενισέας αν δεν κάνω λάθος) για ένα συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος σκοπός δεν υπάρχει πλέον σήμερα, το ακίνητο δεν επανέρχεται στον φυσικό του ιδιοκτήτη και πάει σε μία ιδιωτική τράπεζα; Είναι δυνατόν να θεωρείται ενυπόθηκο σε τράπεζα ένα ακίνητο το οποίο δεν ανήκει επί της ουσίας σ’ αυτόν που το υποθηκεύει; Επί δημαρχίας Τσολακίδη στον Δήμο Βιστωνίδας είχε γίνει μια κίνηση (στην ουσία μια πρόταση) το ακίνητο να περιέλθει και πάλι στην ιδιοκτησία του Δήμου Αβδήρων, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε. Γιατί ξεχάστηκε όμως;

Από την μία ανησυχούμε για την πρόοδο των εργασιών αναπαλαίωσης παραδοσιακών δημοτικών και δημόσιων κτιρίων, που συνήθως εντοπίζονται στον οικισμό της Παλιάς Ξάνθης και από την άλλη τα αφήνουμε ανεκμετάλλευτα αφού προηγουμένως δαπανηθούν κάποια εκατομμύρια ευρώ για τις εργασίες αναπαλαίωσής τους! Και δεν αναφέρομαι μόνο στο χαρακτηριστικό παράδειγμα του «ΜΟΥΖΑΦΕΡ» Μπέη, αλλά και σε άλλα κτίρια ιδιοκτησίας του Δήμου Ξάνθης στην Παλιά Πόλη. Σε ότι αφορά το παλιό Δημαρχείο, κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι εργασίες αναπαλαίωσης, αλλά το θέμα είναι να μην έχει την τύχη του «Μουζαφέρ»! Και κάτι ακόμα… Το πολυθρύλητο «Σπίτι Χατζιδάκι» (Πολυχώρος Τέχνης και Σκέψης) για την αναπαλαίωση του οποίου δόθηκαν «εκατομμύρια» και σφάχτηκαν αυτοδιοικητικά παλικάρια στην ποδιά του, θεωρούμε ότι πήρε τη θέση που του αξίζει και που όλοι περιμέναμε; Προσωπικά θεωρώ πως όχι…

Τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, όσο και σε τοπικό αυτοδιοικητικό επίπεδο (Δήμος Ξάνθης) οι νέες διοικήσεις είναι γεγονός πως τρέχουν και δεν προλαβαίνουν! Από την πρώτη ημέρα έπεσαν στα δύσκολα και κατάφεραν σε έναν ικανοποιητικό βαθμό να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες του κόσμου. Όμως διακρίνεται ακόμη μία «ζαλάδα» και μία προσπάθεια προσαρμογής στην κανονικότητα και την καθημερινότητα με αποτέλεσμα αρκετά από τα κυβερνητικά και αυτοδιοικητικά στελέχη αντίστοιχα, να ψάχνουν ακόμη να βρουν τον βηματισμό τους… Σ’ αυτά τα πλαίσια σαφώς και γίνονται λάθη, πλην όμως αυτά κατανοούνται (δεν λέω δικαιολογούνται) μέχρις ένα βαθμό και μέχρις ενός εύλογου χρονικού διαστήματος… Θεωρώ λοιπόν ότι από την αρχή της νέας χρονιάς, «ουδέν λάθος θα αναγνωρίζεται» και πως θα αλλάξει σαφώς και το ύφος της κριτικής μας…

Στηρίζουμε ανεπιφύλακτα και προβάλουμε κάθε δίκαιο αίτημα των φοιτητών μας προς τις διοικήσεις των Πανεπιστημίων και προς την πολιτεία γιατί απλά… είναι τα παιδιά μας! Υπάρχουν όμως και κάποιες απαιτήσεις που ξεφεύγουν της λογικής και προκαλούν εύλογες αντιδράσεις αντί για στήριξη. Πρόσφατα μία ολιγομελής φοιτητική παράταξη κινητοποιήθηκε δημιουργώντας προβλήματα στην σίτιση των φοιτητών, ζητώντας από τον ιδιώτη σιτιστή να ταΐσει περισσότερα άτομα! Μα, είναι δυνατόν να ζητάς από έναν ιδιώτη να επωμιστεί ένα έξτρα κόστος για να δώσει η πολιτεία επιπλέον παροχές στους φοιτητές! Οι ιδιώτες προμηθευτές πληρώνονται για συγκεκριμένα προϊόντα και υπηρεσίες και αυτά παρέχουν. Αν αποφασίσει το Πανεπιστήμιο και η πολιτεία να αυξήσουν τις μερίδες και να διευρύνουν την σύμβαση, έχει καλώς. Αλήθεια τι λέει και ο πρύτανης κος Πολυχρονίδης για όλα αυτά;

Βαρύγδουποι τίτλοι… χωρίς περιεχόμενο! Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το λεγόμενο Δημοκρίτειο Ίδρυμα, το οποίο συστάθηκε πριν αρκετές δεκαετίες με συγκεκριμένους σκοπούς. Πριν δύο χρόνια περίπου η «Θ» ασχολήθηκε με αναλυτικό ρεπορτάζ στην ύπαρξη και λειτουργία του εν λόγω ιδρύματος εν αναμονή τότε αλλαγής της διοίκησης (πρόεδρος θαρρώ παραμένει ο Μητροπολίτης Ξάνθης) και αξιοποίησης του ακινήτου που διαθέτει στην Παλιά Πόλη. Έκτοτε, ούτε φωνή- ούτε ακρόαση, ούτε κάποια δραστηριότητα, αλλά ούτε και κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξη του κατά τα άλλα φημισμένου Δημοκριτείου Ιδρύματος! Τζάμπα το «όνομα» δηλαδή… Θα επανέλθω…