Αρ. Σαββίδης: «Υπάρχουν και αποφάσεις αντίθετες από αυτήν –Να ‘’κυνηγήσουμε’’ τους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς…»
Με αφορμή την συνέχιση των πλειστηριασμών ακινήτων δανειοληπτών από οικονομικά funds που αγοράζουν «κόκκινα δάνεια» από τις τράπεζες αλλά και με αφορμή την απόφαση του Αρείου Πάγου 822/22 που δίνει την δυνατότητα σε δανειολήπτες να προσφύγουν κατά των πλειστηριασμών που έγιναν από εταιρείες διαχείρισης δανείων (servicers), η «Θ» θέλησε να ενημερώσει το αναγνωστικό της κοινό για το τι ακριβώς συμβαίνει και το αν και ποια «όπλα» έχουν στα χέρια τους οι δανειολήπτες για να «πολεμήσουν» με τους ισχυρούς οικονομικούς κολοσσούς (funds) και να… σώσουν τις περιουσίες τους.
Για όλα τα παραπάνω μας ενημερώνει ο κ. Άρης Σαββίδης της εταιρείας «Redebt» στην Ξάνθη, ο οποίος διευκρίνισε ότι «οι πλειστηριασμοί δεν έχουν σταματήσει» εκτιμώντας ότι ακόμη και στην περίπτωση της απόφασης του Αρείου Πάγου, θα βρεθεί νομική λύση, προφανώς υπέρ των funs, αφού το όλο θέμα «δυναμιτίζει» -όπως επισήμανε χαρακτηριστικά- και την προσπάθεια που γίνεται από την κυβέρνηση με πρόγραμμα «ΗΡΑΚΛΗΣ».
«ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΑΛΛΑ… ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ»
Πιο αναλυτικά, ο κ. Σαββίδης, εξήγησε στην «Θ» ότι «υπάρχει μια απόφαση του Αρείου Πάγου, που λέει ότι δεν νομιμοποιεί τον διαχειριστή να έχει πρωτογενή πρόσβαση στον πλειστηριασμό. Με βάση αυτήν την απόφαση υπήρξαν κάποιες ακυρώσεις και κάποιες αναβολές στην υλοποίηση των προγραμμάτων. Υπάρχουν όμως και άλλες 8-9 αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων, που είναι ακριβώς αντίθετες από αυτήν. Που επιτρέπουν δηλαδή στους διαχειριστές να κάνουν πλειστηριασμούς. Οι πλειστηριασμοί βέβαια δεν σταμάτησαν. Από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο, είχαμε κανονικά ηλεκτρονικά προγράμματα πλειστηριασμών, άρα στην πράξη, αυτό που πολύ σωστά – δημοσιογραφικά – κυκλοφορεί και είναι πραγματικότητα, δεν ανέστειλε τους πλειστηριασμούς και τις κινήσεις των τραπεζών. Ίσως λίγο το επιβράδυνε. Η ουσία των πραγμάτων, είναι ότι η Ελλάδα καλώς ή κακώς, έχει επενδύσει ένα μεγάλο κεφάλαιο στο να αποσύρει από το τραπεζικό σύστημα τις επισφάλειες, δημιουργώντας τον τρίτο «τομέα» διαχειριστών οι οποίοι «φορτώθηκαν» περίπου 120 δις οφειλές. Αυτό το πρόγραμμα, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες που είχαν πέσει στην κρίση (Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία κλπ) έχει αποτύχει. Δεν έχει προχωρήσει, όσο προχώρησε στις υπόλοιπες χώρες. Ο λόγος είναι ότι μονίμως βρίσκουμε κάποιες ελληνικές ιδιαιτερότητες που αναστέλλουν τους πλειστηριασμούς, κλπ, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμη το «τοπίο». Στην αδυναμία αυτή, εξεύρεσης λύσης, γιατί είναι ένα ακανθώδες πρόβλημα το ιδιωτικό χρέος σε αυτό το ύψος (είναι περίπου μισό ΑΕΠ), έκαναν τον «ΗΡΑΚΛΗ», που είναι μια εγγύηση που δίνει το ελληνικό δημόσιο στους διαχειριστές ότι «εμείς υποστηρίζουμε αυτήν την πρωτοβουλία και θα στηρίξουμε την προσπάθειά σας για εξυγίανση του επιχειρηματικού τοπίου, εγγυώμενοι κάποια δάνεια». Αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου, έρχεται και «δυναμιτίζει» ακόμη και αυτήν την προσπάθεια που γίνεται με το δημόσιο. Φυσικά, τα funds, όλοι αυτοί που εμπλέκονται σε αυτά, μαζί με την κυβέρνηση κάθισαν και είπαν ότι «δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Ή τα διαλύουμε όλα και πηγαίνετε πέντε χρόνια πίσω ή βρίσκουμε μια λύση». Πιστεύω λοιπόν ότι ήδη έχει δρομολογηθεί, σε βοήθεια με τους θεσμούς (Ε.Ε και Ε.Κ.Τ) ένας τρόπος για να λυθεί το θέμα. Νομικά. Αυτό είναι σχεδόν βέβαιο. Οποιοσδήποτε νοήμων και λογικός άνθρωπος, θα σκεφτεί ότι προκειμένου να μην καταστραφεί η μέχρι σήμερα προσπάθεια, θα δοθεί μια λύση που θα είναι υπέρ των funds…»
«ΑΝΤΙ ΝΑ ‘’ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΜΕ’’ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΞΩΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ, ΡΙΧΝΟΥΜΕ ‘’ΝΕΡΟ’’ ΣΤΙΣ…ΤΡΑΠΕΖΕΣ»
«Το ελληνικό πρόβλημα, είναι ότι μονίμως ψάχνουμε να βρούμε ένα νομικό πάτημα, να ακυρώσουμε κάθε ενέργεια. Έγινε ο εξωδικαστικός νόμος, για να «σωθούν» οι επιχειρήσεις και οι πρώτες που αρνήθηκαν ήταν οι τράπεζες γιατί δεν θέλουν να «κόψουν» οφειλές και να έρθουν σε συμφωνία με τους πιστωτές και αντί να «κυνηγούμε» εμείς να εφαρμοστεί και να πετύχει ο εξωδικαστικός, πάμε και ρίχνουμε νερό σε αυτό που κάνουν οι τράπεζες και τελικά ακυρώνουμε τον συμβιβασμό» συνέχισε ο ίδιος, τονίζοντας ότι «αυτήν την στιγμή πρέπει να δοθεί λύση στα 120 δις οφειλές σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Για αυτόν δηλαδή που είναι 40-50-60 χρονών και χρωστά ένα στεγαστικό δάνειο που δεν μπορεί να το αποπληρώσει – υπο τις συνθήκες που το πήρε – πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να ξαναμπεί σε μια κατάσταση βιώσιμης αντιμετώπισης της οφειλής του. Ο κάθε άνθρωπος, η κάθε επιχείρηση, πήρε ένα δάνειο με βάση τις ανάγκες της εποχής και την προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος. Όλοι αυτοί που δεν μπορούν να αποπληρώσουν σήμερα τα δάνειά τους, για κάποιον λόγο που τον γνωρίζουμε όλοι λίγο – πολύ, δεν είναι στην ίδια κατάσταση με την εποχή που το πήραν και δεν έχουν τις ίδιες προσδοκίες με αυτές που είχαν. Υπάρχει και ένα ποσοστό κακοπληρωτών. Εμείς όμως, με την στάση μας, επιβεβαιώνουμε και επιβραβεύουμε τους κακοπληρωτές και τις τράπεζες, γιατί κάθε προσπάθεια που γίνεται να εξυγιανθεί αυτός ο τομέας, την «δυναμιτίζουμε» και την «πολεμάμε».
«ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟ FUND ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ – ΑΝ ΠΑΡΘΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΘΑ ΤΟ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ – ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΚΑΤΣΕΛΗ»
Μεταφέροντας την σκέψη των αναγνωστών μας στον κ. Σαββίδη, οι οποίοι λένε «πως είναι δυνατόν, από την στιγμή που το δάνειο υπεγράφη μεταξύ δανειολήπτη και τράπεζας, να έρχεται το fund για να κάνει τον πλειστηριασμό ενός ακινήτου και μάλιστα μέσω θυγατρικών του πολλές φορές», ο ίδιος σημειώνει ότι:
«Έχει το δικαίωμα να το κάνει και το κάνει. Απλώς αυτό που δημιουργήθηκε τώρα, είναι περισσότερο μια «φασαρία» που διαιωνίζεται στα δικηγορικά γραφεία και στον τύπο, αλλά θα επιλυθεί σύντομα. Ήδη δεν έχει ανατρέψει πλειστηριασμούς, ήδη δεν έχει ακυρώσει πλειστηριασμούς και ούτε πρόκειται να το κάνει. Αν παρθεί μια απόφαση από την κυβέρνηση να λύσει το θέμα, θα το λύσει. Όπως έγινε – αν θυμάστε – και με τον νόμο Κατσέλη. Ενώ στην αρχή, έβγαζε δικαστικές αποφάσεις υπέρ των δανειοληπτών (80% – 20%), στο τέλος και αφού έγιναν οι παρεμβάσεις από την κυβέρνηση, μέσω της Δικαιοσύνης κλπ, έφτασε σε σημείο να είναι 20% υπέρ των δανειοληπτών και 80% υπέρ των τραπεζών».
