Για «καλό σκοπό» το κάνει ο άνθρωπος…

Για «καλό σκοπό» το κάνει ο άνθρωπος…

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Ο Γιώργος Τσιτιρίδης θέλει να αξιοποιήσει έναν δημοτικό χώρο και συγχρόνως να αναδείξει ένα παλιό μουσουλμανικό κοιμητήριο για να το καταστήσει επισκέψιμο, ενώ στον χώρο που απομένει θέλει να κάνει ένα πολυθεματικό-πολυπολιτισμικό πάρκο! Παράλληλα ο χώρος που είναι «παρατημένος» εδώ και πολλά χρόνια έχει γεμίσει ξερά χόρτα και καραγάτσια με άμεσο κίνδυνο να ξεσπάσει φωτιά και να εξαπλωθεί μάλιστα σε γειτονικά σπίτια, άρα είναι και θέμα πολιτικής προστασίας η παρέμβαση του Δήμου στον χώρο. Ο ίδιος ο Δήμαρχος μάλιστα στις δηλώσεις του στην «Θ» προ τριημέρου αναφέρεται στην δημιουργία αυτού του πάρκου, λέγοντας πως: «Ο Δήμος Αβδήρων προετοιμάζεται για να υποβάλει προτάσεις και στο Ταμείο Ανάκαμψης. Υπάρχουν πάρα πολλές προσκλήσεις από το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Το πρώτο που θα υποβάλουμε μέσα στον Απρίλιο είναι στην πρόσκληση ‘Παρεμβάσεις με στόχο την βελτίωση του δημόσιου χώρου’ προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο πάρκο αναψυχής».

Όχι στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού αισθήματος…

Για να γίνουν όλα αυτά λοιπόν προέχει ο καθαρισμός και εξωραϊσμός του χώρου, έτσι ώστε αφενός να αναδειχθεί το πολύ παλιό νεκροταφείο ώστε να καταστεί επισκέψιμο και αφετέρου να δημιουργηθούν οι υποδομές για την δημιουργία του πάρκου. Στην διάρκεια λοιπόν του καθαρισμού του χώρου από μηχανήματα βρίσκονται κάποια κομμάτια από στήλες τάφου, τα οποία ενδεχομένως να υπήρχαν εκεί και παλιότερα, αλλά ωστόσο, κάποιοι πρόλαβαν να διαδώσουν ότι… μπήκαν μέσα οι «μπουλντόζες» και δεν άφησαν τίποτα όρθιο, αποδίδοντας εμμέσως πλην σαφώς, «δόλο» στους υπεύθυνους του Δήμου! Αυτό που θέλω να πω σε όλους τους τόνους, είναι πως το θρησκευτικό αίσθημα και οι ανθρώπινες ευαισθησίες για ιερούς χώρους, όπως τα νεκροταφεία, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνονται εργαλεία για άσκηση πολιτικής. Τελεία και παύλα…

Το σύστημα… «μπάζει»!

Όχι ρε παιδιά… Κάτι δεν πάει καλά! Πολλές φορές έχω αναφερθεί στο πραγματικό ενδεχόμενο να μας… ψεκάζουν, διαφορετικά κάτι άλλο θα φταίει… Κάποιοι λένε ότι φταίνε οι τροφές που τρώμε, κάποιοι ότι φταίει η τηλεόραση και τα πρότυπα που προβάλει… Όπως όμως και να έχει το πράγμα κάτι φταίει, κάποιοι φταίνε. Αναφέρομαι λοιπόν στα καθημερινά πλέον περιστατικά βιασμών ανήλικων παιδιών από μεσήλικες –και όχι μόνο- που πρωταγωνιστούν στην δημοσιογραφική καθημερινότητα και δεν έχουν τέλος… Μόνο χθες πληροφορηθήκαμε για τον βιασμό μιας ανήλικης με νοητική υστέρηση από τον ίδιο της τον πατέρα (πα-τέρας και όχι πατέρας). Για τον βιασμό μιας 13χρονης κόρης συντρόφου ενός άλλου μεσήλικα, καθώς επίσης και για τον βιασμό ανήλικων κοριτσιών που ήταν φίλες της κόρης ενός άλλου αχαρακτήριστου! Τρία περιστατικά σε μία ημέρα που βγήκαν στην φόρα και πόσα άλλα που δεν φτάνουν ποτέ στην επιφάνεια! Κάποιοι λένε ότι ζούμε σε μια ζούγκλα, αλλά… όχι! Η ζούγκλα έχει νόμους και όρια, ενώ δυστυχώς η ανθρώπινη ζούγκλα που βιώνουμε δεν έχει τίποτα από τα δύο! Θεωρητικά μπορεί να τα έχει, αλλά στην ουσία δεν υφίστανται! Γιατί αν υπήρχαν (εφαρμόζονταν) νόμοι, τότε θα υπήρχε βαρύτατη και παραδειγματική τιμωρία για τέτοιου είδους ειδεχθή εγκλήματα ώστε να μην επαναληφθούν. Από την στιγμή που επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση πάει να πει ότι το σύστημα μπάζει από παντού…

Φτώχεια με… ακριβά γούστα!

Διαβάζω με έκπληξη μεταξύ άλλων ότι μόνο τον περασμένο μήνα οι πωλήσεις καινούργιων αυτοκινήτων σημείωσαν αύξηση 37% στην χώρα μας! Δηλαδή σε ένα μήνα όπου κορυφώνονταν αφενός η πανδημία και συγχρόνως ξέσπαγε ο πόλεμος στην Ουκρανία και τα μηνύματα για το μέλλον (γενικότερα) ήταν από γκρίζα έως μελανά, οι Έλληνες αύξησαν τις επενδύσεις τους σε… αγορά αυτοκινήτων! Να υποθέσω πως παραμένουμε «νηστικοί» για τα αυτοκίνητα ή μήπως κάποιοι θέλησαν να κάνουν με τις οικονομίες τους τις επιθυμίες μιας ολόκληρης ζωής γιατί… κανείς δεν ξέρει τι γίνεται στη συνέχεια; Κάποτε θυμάμαι η «νηστικάδα» μας αφορούσε τις τηλεοράσεις και τα βίντεο που φέρναμε «λαθραία» μέσα στις αποσκευές μας από την Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης την δεκαετία του ’80 και αρχές ’90. Τι θυμήθηκα τώρα…

Του Τένη Καμαρίδη