Εύγε στα συνεργεία της ΔΕΥΑΞ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ

Εύγε στα συνεργεία της ΔΕΥΑΞ

Και στο δικό μου σπίτι διακόπηκε ξαφνικά το νερό προχθές το βράδυ, αλλά όταν πληροφορήθηκα το μέγεθος της ζημιάς και κάτω από ποιες συνθήκες δούλευαν τα συνεργεία της ΔΕΥΑΞ για να την επιδιορθώσουν, τότε όχι μόνο υπέμενα καρτερικά περίπου δύο ώρες μέχρι να επανέλθει το νερό, αλλά συνεχάρην αυτούς τους ανθρώπους για τις προσπάθειές τους. Σίγουρα θέλουν αντικατάσταση οι παλαιωμένοι αγωγοί ύδρευσης της ΔΕΥΑΞ και πολύ σωστά προχωράει η διοίκηση στην κατάθεση μελετών και προτάσεων σε διάφορα περιφερειακά και εθνικά-ευρωπαϊκά προγράμματα ώστε να ενταχθούν και να γίνουν πράξη επιτέλους οι πολυπόθητες αντικαταστάσεις, αλλά και νέα έργα σε Ξάνθη και Σταυρούπολη. Όσο δε για τα συνεργεία της ΔΕΥΑΞ, που θα μπορούσαν να καθυστερήσουν και 10-15 ώρες για την επανασύνδεση του νερού λόγω του μεγέθους στη ζημιά, φρόντισαν με έμμεσους τρόπους (by pass σε δεξαμενές) να συρρικνώσουν αυτό το χρονικό διάστημα σε 2-3 ώρες το πολύ. Και γι’ αυτό τους οφείλουμε τουλάχιστον ένα εύγε, αν όχι ένα ευχαριστώ…

 

Μας έκαναν τους ειδήμονες!

Το γεγονός ότι η εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντι στους εμβολιασμούς για τον κορωνοϊό έχει κλονιστεί δεν έχει να κάνει με την δυσπιστία ή με την «συνομοσιολογία» μιας μικρής μερίδας, αλλά με τις επικοινωνιακές αστοχίες των «ειδικών» που… άλλα μας λένε το πρωί και άλλα το βράδυ! Εντωμεταξύ προκύπτουν ενδιάμεσα και αρκετά περιστατικά με έντονες παρενέργειες σε ανθρώπους που δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερα προβλήματα υγείας και όλο αυτό δημιουργεί ένα γενικότερα ένα αρνητικό κλίμα. Επίσης το γεγονός ότι μας «φλόμωσαν» με τις φαρμακευτικές εταιρείες και τα αντίστοιχα εμβολιαστικά προϊόντα τους, κάνοντας κοινωνό μέχρι και την 90χρονη κυρά-Μαρίκα της Κολοπετινίστας περί Pfizer, περί AstraZeneca, περί Moderna, περί Sputnik-V κλπ δημιούργησε ακόμη περισσότερα προβλήματα, καθόσον γινόμαστε συγχρόνως και κοινωνοί του πόλεμου που έχει ξεκινήσει μεταξύ των εταιρειών, αλλά και μεταξύ εταιρειών και κρατών (της Ευρώπης ιδιαίτερα). Λες και ήταν στην ευχέρεια του κόσμου να επιλέξει εταιρεία! Και φυσικά ότι μας ταΐζουν τα συστημικά- καλοπληρωμένα ΜΜΕ της Αθήνας, αυτό θεωρούμε ότι είναι και το σωστό και είμαστε έτοιμοι να χαλάσουμε καρδιές με τους δικούς μας ανθρώπους που έχουν τις αντιρρήσεις τους! Έλληνες για μια ζωή (στην ξερολοσίνη μας)!

 

Καλό Παράδεισο Αντώνη…

Τον γνώρισα το 1988 σε μία μπουάτ στην Πλάκα όπου τραγουδούσε με τον Γιάννη Πάριο και το Μανώλη Μητσιά… Καθίσαμε και οι τέσσερις στο καμαρίνι του Πάριου για μία ώρα περίπου μετά το τέλος του προγράμματος όπου και πήρα την πρώτη μου συνέντευξη με κασετοφωνάκι για το ράδιο life που είχαμε ξεκινήσει τότε στην Θρακική Σκηνή… Ένας εξαίρετος ερμηνευτής ένας ταπεινός άνθρωπος ένας καλός συζητητής… Ο λόγος για τον ερμηνευτή Αντώνη Καλογιάννη που «έφυγε» προχθές για την… αιώνια γειτονιά σε ηλικία 81 ετών. Καλό Παράδεισο να έχει…

 

Μάθετε τουλάχιστον σωστά… Ελληνικά!

Θα ήταν φρόνιμο για κάποιους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς, εκτός όλων των άλλων να γνωρίζουν και από… ορθογραφία. Αν όχι οι ίδιοι, τουλάχιστον εκείνοι που συντάσσουν τα δελτία τύπου τους, γιατί διακρίνω (και έχω ένα ιδιαίτερο κόλλημα με το συντακτικό και την ορθογραφία της Ελληνικής γλώσσας), ότι σε κάθε κείμενο υπάρχουν και από λίγα έως… δεκάδες ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη διόρθωση (μάλιστα) από τον πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου σε κείμενο που εξέδωσε ο Χριστόδουλος Τοψίδης και η παράταξη «Περιφερειακή Σύνθεση». Κάτι που αποδέχθηκε δηλαδή και ο ίδιος ο επικεφαλής και μάλιστα δημόσια στην ανάλογη επισήμανση του προέδρου του Π.Σ. Θα μου πείτε, μα καλά μόνο οι πολιτικοί κάνουν λάθη στα γραπτά, αλλά και στην εκφορά του λόγου τους; Δυστυχώς και το δικό μας το «σινάφι» δεν πάει πίσω. Διαβάζοντας κανείς άρθρα ή και ρεπορτάζ σε δημοσιογραφικές ιστοσελίδες, αλλά και σε έντυπες εφημερίδες… σκίζει τα όποια πτυχία του ή ξεχνάει να μιλάει Ελληνικά!  Γιατί δυστυχώς, την Ελληνική γλώσσα μπορεί να την διδάχθηκαν σωστά και να την μιλούν άπταιστα οι ξένοι, όχι όμως και οι Έλληνες! Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι Έλληνες…

Του Τένη Καμαρίδη