Με αφορμή την Διακήρυξη των Αθηνών, τα περί Συνθήκης της Λωζάνης και τις δηλώσεις Ερντογάν για την Αγιά Σοφιά…
«Ο Ερντογάν έχει ένα βαθιά αναθεωρητικό πρόσωπο, με δύο προσωπεία», σημειώνει στην «Θ» ο γνωστός Οθωμανολόγος – Τουρκολόγος
Και ενώ όλα δείχνουν αρκετά καλά σε ότι αφορά τις σημερινές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά και από την τελευταία συνάντηση μεταξύ Κυρ. Μητσοτάκη και Ταγίπ Ερντογάν, εντούτοις μόλις προχθές ο τούρκος Πρόεδρος προχώρησε σε μια εμπρηστική δήλωση ότι είναι «τιμή» του να τον θυμούνται όλοι ως εκείνον που μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά σε… τζαμί, την ίδια ώρα που το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει ξανά η συζήτηση άτυπα για την Συνθήκη της Λωζάνης. Ποια είναι όμως η πραγματική εικόνα πίσω από τις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας; Πόσο πραγματική είναι αυτή η φιλία, μετά και την υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών (τον Δεκέμβριο του 2023); Πόσο ήσυχοι μπορούν να «κοιμούνται» οι Έλληνες σε ότι αφορά την απρόκλητη επιθετικότητα της γείτονος;
Απαντήσεις δίνει αποκλειστικά μέσα από την «Θ» ο Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου, Οθωμανολόγος – Τουρκολόγος και Νομικός κ. Δημήτρης Σταθακόπουλος.
«Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΜΕ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ»
Πιο αναλυτικά ο κ. Σταθακόπουλος, εξήγησε στην «Θ» ότι «για κάποιο λόγο που δεν είναι προφανής, η Ελλάδα και η Τουρκία αποφάσισαν για άλλη μια φορά να έχουν πρόσημο φιλικό στις σχέσεις τους. Ας δούμε αν αυτό είναι γνήσιο ή ψευδές. Από τον Μάρτιο του 2003 στο «τιμόνι» της Τουρκίας είναι ο Ερντογάν, ως Πρωθυπουργός και ως Πρόεδρος. Η Ελλάδα το ίδιο χρονικό διάστημα, έχει αλλάξει 6 εκλεγμένους Πρωθυπουργούς και 4 διορισμένους (10 συνολικά). Παρόλα αυτά, μετά από 21 χρόνια, κάποιοι θεωρούν τον Ερντογάν απρόβλεπτο. Και το ερώτημα είναι: Πόσα χρόνια χρειάζεται για να καταλάβεις τον άλλον; Άρα λοιπόν, δεν δικαιολογείται μετά από 21 χρόνια, με τον Ερντογάν στο «τιμόνι» της Τουρκίας, να λέει κάποιος ότι είναι απρόβλεπτος. Ο Ερντογάν, έχει ένα πρόσωπο, βαθιά αναθεωρητικό, με δύο προσωπεία. Ενίοτε φορά το προσωπείο της φιλίας και ενίοτε αυτό του «νταή». Ενίοτε τα φορά και παράλληλα. Αυτήν την στιγμή φορά το προσωπείο της φιλίας προς την Ελλάδα και το προσωπείο του «νταή» κατά του Ισραήλ, όπου εκεί κάνει τον υπερασπιστή των Παλαιστινίων, αλλά ουσιαστικά της Χαμάς που είναι τρομοκρατική οργάνωση. Η Ελλάδα πάντοτε δίνει στην Τουρκία χείρα φιλίας. Εκείνος που υπαναχωρεί από την φιλία είναι η Ερντογανική Τουρκία. Για πολλοστή φορά του δώσαμε χείρα φιλίας. Η Τουρκία το κάνει γιατί αυτήν την στιγμή χρειάζεται οπλικά συστήματα από την Δύση και για αυτόν ακριβώς τον λόγο κερδίζει χρόνο δείχνοντας ότι είναι φιλική με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ και «εξυπηρετική». Επίσης, ανέστειλε τις εις βάρος της κυρώσεις από την ΕΕ (Έκθεση Μπορέλ) ότι στην Τουρκία δεν τηρούνται το ευρωπαϊκό κεκτημένο και το κράτος Δικαίου και απειλεί την Ελλάδα που είναι σύμμαχος χώρα και χώρα της ΕΕ (γιατί η Ελλάδα είπε «δεν πειράζει. Μην επιβάλλουμε κυρώσεις στην Τουρκία γιατί συνομιλώ μαζί της») και από την άλλη μεριά, η Ελλάδα θέλει να έχει ηρεμία – να μην είναι σε ένταση με την Τουρκία – αλλά λειτουργεί και προς όφελος και των χωρών της ΕΕ και των χωρών του ΝΑΤΟ. Γιατί έτσι είναι η Ελλάδα. Έχει άλλους λόγους και άλλες προοπτικές».
«ΓΚΡΙΖΟ-ΛΥΚΟΦΙΛΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ – ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΥΠΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ»
Επίσης ο ίδιος, αναφορικά με πρόσφατα «ξανα-ζεσταμένης» φιλίας Ελλάδας – Τουρκίας, τόνισε ότι «για εμένα είναι λυκοφιλία. Και για την ακρίβεια είναι γκριζο-λυκοφιλία. Θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να επανακάμψει η Τουρκία στις διεκδικήσεις της, στις προκλήσεις κλπ. Θεωρώ ότι όταν πάρει τα F-16 και αναβαθμίσει τα αεροπλάνα της θα επανέλθει στις αερομαχίες και στις παραβιάσεις. Αυτήν την στιγμή, την ισχύ στον αέρα και στην θάλασσα, την έχει η Ελλάδα. Μόλις το ισορροπήσει η Τουρκία, θα επανέλθει σε διεκδικήσεις. Δεν έχει πάρει τα πλοία όπως το Ορούτς Ρέις, το Γιαβούζ και το Αμπντουλχαμίτ Χαν για να κάθονται. Τα πήρε για να κάνουν εργασίες. Αντίθετα η Ελλάδα έχει 7 τέτοια πλοία – για να κάνουν έρευνες – και σαπίζουν αυτήν την στιγμή μεταξύ Σαλαμίνος και Μεγάλου Πεύκου. Θεωρώ λοιπόν ότι θα επανέλθει η Τουρκία και η Ελλάδα για άλλη μια φορά «θα πέσει από τα σύννεφα» και θα πει «μα πως είναι δυνατόν ενώ δώσαμε τα χέρια, να υπαναχωρεί;» και αναφορικά με την Διακήρυξη των Αθηνών της 7ης Δεκεμβρίου, μπορεί να την ονομάζουμε «διακήρυξη» αλλά δεν είναι διακήρυξη. Είναι μια άτυπη συμφωνία του Διεθνούς Δικαίου, λέγεται informal treaty, η οποία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, δίνει το δικαίωμα στα συμβαλλόμενα μέρη να έχουν μια δημιουργική ασάφεια. Ο όρος αυτός είναι του Διεθνούς Δικαίου (ο πολύς κόσμος τον έμαθε από τον Βαρουφάκη) και ουσιαστικά αφήνει τα συμβαλλόμενα κράτη να λένε μερικά πράγματα μεταξύ τους και αν θέλουν να τα τηρήσουν και αν δεν θέλουν, να μην τα τηρήσουν. Το θέμα είναι ότι αυτά δημιουργούν αποδεικτικό υλικό για το μέλλον. Αν βρεθούμε ενώπιον διεθνούς οργάνου ή διεθνούς δικαστηρίου με την Τουρκία, αυτή η συμφωνία αποτελεί αποδεικτικό υλικό. Και μην ξεχνάμε ότι μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο με μια άτυπη συμφωνία μεταξύ Στάλιν και Τσώρτσιλ και ότι η κρίση στον Κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, επί Κένεντι, λύθηκε πάλι με μια άτυπη συμφωνία. Άρα, οι άτυπες συμφωνίες, δημιουργούν δεδικασμένο αλλά και αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να λέει η
Διακήρυξη των Αθηνών, ότι δεν παράγει αποτελέσματα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εντούτοις παράγει».
«ΗΣΥΧΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ…ΠΟΤΕ – ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΛΑΒΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ»
Κλείνοντας, σε ερώτηση της «Θ» αν εν τέλει οι Έλληνες μπορούμε να «κοιμόμαστε ήσυχοι» στην παρούσα φάση ο κ. Σταθακόπουλος, απαντά ως εξής:
«Ήσυχοι με την Τουρκία δίπλα μας, δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε οι Έλληνες, είναι τις πολιτικές διαφορές που έχουν τα κόμματα να μην τις βγάζουν στην φόρα, γιατί ακούνε και οι Τούρκοι. Επίσης υπάρχει και μια βασική αρχή στην Δικηγορία. Ότι έστω και αν ο αντίδικός σου έχει δίκιο, δεν του συνομολογείς εσύ ποτέ ότι έχει δίκιο. Τον αφήνεις να το βρει μόνος του. Είναι λάθος η Ελλάδα και οι Έλληνες πολιτικοί να δίνουν λαβές στην Τουρκία λέγοντάς της ότι μπορεί και να έχει δίκιο σε κάποια πράγματα. Ας πάει να το βρει μόνη της το δίκαιο. Εμείς δεν θα λέμε ότι έχει δίκιο η Τουρκία και αυτός είναι βασικός κανόνας του Δικαίου (είτε διεθνούς είτε αστικού είτε ποινικού είτε διοικητικού) αλλά και ο «νούμερο ένα» κανόνας που μαθαίνουν στο πρώτο έτος όσοι σπουδάζουν νομική και μετά θα γίνουν δικηγόροι. Και δυστυχώς στην Ελλάδα πάμε συνέχεια και λέμε ότι «και η Τουρκία έχει τα δίκια της». Είναι τεράστιο λάθος αυτό».
