Ποια είναι η αλήθεια;
Ο πόλεμος Ρωσίας- Ουκρανίας πρωταγωνιστεί στην επικαιρότητα και τα δελτία ειδήσεων μας βομβαρδίζουν καθημερινά με όλες τις εξελίξεις στα πεδία των μαχών, αλλά και στις πόλεις, μεταφέροντας σκληρές εικόνες με οικογένειες προσφύγων να προσπαθούν να ξεφύγουν από την λαίλαπα του πολέμου. Η προσοχή, αλλά και η προσευχή όλων μας είναι στραμμένη προς τον βορρά, αλλά ωστόσο οι απόψεις και οι εντυπώσεις διίστανται σε ότι αφορά τους θύτες και τα θύματα… Είναι πράγματι ο Πούτιν ένας αιμοσταγής που ένα πρωί ξύπνησε και αποφάσισε να αιματοκυλήσει την Ουρανία ή μήπως είναι ένας υπολογίσιμος «αντισυστημικός» ηγέτης που προσπαθεί όλη η υπόλοιπη (συστημική) διεθνής κοινότητα να τον βγάλει από την μέση; Το ερώτημα αυτό δεν είναι δικό μου, αλλά όσων γνωρίζουν πολύ καλύτερα από όλους εμάς (τους παθητικούς δέκτες της ειδησεογραφίας) τα πράγματα στην συγκεκριμένη περιοχή …
Επιλεκτικές ευαισθησίες…
Ένα επίσης εύλογο και άκρως ενδιαφέρον ερώτημα είναι, αν όντως είναι σωστές οι επιλογές της Ελληνικής διπλωματίας και αν είναι σωστή η απόφαση Μητσοτάκη να βγει δυναμικά απέναντι στον Πούτιν και την Ρωσία, αναστέλλοντας ακόμη και της άδειες παραμονής των Ρώσων επενδυτών στη χώρα μας… Μήπως δηλαδή αυτή η στρατηγική της διπλωματίας αποβεί σε βάρος μας κάποια στιγμή, όταν θα έχουμε την πραγματική ανάγκη των εταίρων που σήμερα εμπιστευόμαστε και συμπαρατασσόμαστε ή αν θα μείνουμε ξεκρέμαστοι (όπως και η Ουκρανία) και βρεθούμε αντιμέτωποι ολομόναχοι με την πανίσχυρη Ρωσία και τον ηγέτη της που θα επιλέξει την «πλευρά» με την οποία τότε (αν και εφόσον) θα χρειαστεί μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας… Ελπίζω η εξέλιξη της όλης υπόθεσης να δικαιώσει τις πρωτοβουλίες της Ελληνικής πλευράς και να μην οδηγηθούμε σε περιπέτειες… Το ερώτημα που έμεινε όμως αναπάντητο μέχρι στιγμής είναι γιατί όλη αυτή η «ευαισθησία» της διεθνούς κοινότητας για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η καταδίκη πανταχόθεν, την στιγμή που εδώ και μισό αιώνα περίπου, η Τουρκία παραμένει στην κατεχόμενη Κύπρο και δεν καταδικάστηκε (εμπράκτως), ούτε πάρθηκαν αυστηρά μέτρα και κυρώσεις από καμία πλευρά…
Ξεχάσαμε (;) τον κορωνοϊό!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξεχάσαμε τον κορωνοϊό και τις τραγικές επιπτώσεις στην δημόσια υγεία και στην ανθρώπινη ζωή… Όλες αυτές οι μεταναστευτικές ροές, όλο αυτό το «πάστωμα» των ανθρώπων στα καταφύγια και στα σύνορα, δεν εμπεριέχει κινδύνους για την υγεία τους και την εξάπλωση της πανδημίας ή μήπως ξαφνικά στην Ουκρανία ο «ιός» εξολοθρεύτηκε από τους εισβολείς; Έτσι είναι αυτά τα πράγματα… Όταν προκύπτει ένα νέο επεισόδιο, τα προηγούμενα ξεχνιούνται και η απορία παραμένει αν έπρεπε όντως να γίνει τόσος μεγάλος ντόρος και να υποστεί ο κόσμος τόσες μεγάλες στερήσεις, τις οποίες ακόμη υπομένει σε όλες τις χώρες, εκτός από τις εμπόλεμες…
Και στο «βάθος»… καρναβάλι!
Και μετά απ’ όλη αυτή την συγκυρία με τι «ψυχή» να αναφερθεί κάποιος στον… καρναβάλι! Η αλήθεια είναι ότι μετά και από την φετινή, τρίτη κατά σειρά αναστολή των κεντρικών εκδηλώσεων και της καρναβαλικής παρέλασης, το Ξανθιώτικο Καρναβάλι (όπως και όλες οι ανάλογες διοργανώσεις στην Ελλάδα), αρχίζει και πνέει τα λοίσθια… Όταν με το καλό ομαλοποιηθεί γενικότερα η κατάσταση (και αναφέρομαι τόσο στον κορωνοϊό και τις μεταλλάξεις του, όσο και στο διεθνές πολεμικό γίγνεσθαι) θεωρώ ότι πρέπει να μπουν εκ νέου θεμέλια στο θεσμό που θα κάνει την Ξάνθη και πάλι γνωστή στο πανελλήνιο και να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, όπως έγινε το 1986 από την Θρακική Σκηνή και τον αείμνηστο Δήμαρχο Κώστα Μπένη που μας εμπιστεύθηκε και τελικά δικαιώθηκε για την επιλογή του. Ακόμη και να μην συνέβαιναν όλα αυτά που συνέβησαν την τελευταία τριετία, θεωρώ ότι το Ξανθιώτικο Καρναβάλι είχε πάρει ήδη την κατηφόρα και αργά ή γρήγορα θα διέγραφε το τέλος του. Οπότε αν και εφόσον πάνε όλα καλά του χρόνου (πράγμα που όλοι το ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό), θα πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Γεροί νάμαστε…
