Εύχομαι να μην επαληθευθώ…

Εύχομαι να μην επαληθευθώ…

Το προχθεσινό πρωτοσέλιδο θέμα της «Θ» αναφορικά με την χαμηλή πληρότητα που παρουσιάζει το Νοσοκομείο Ξάνθης στις κλίνες του, απασχόλησε έντονα τους ιατρικούς κύκλους –και όχι μόνο- με αφορμή και τα όσα διαμείβονται τον τελευταίο καιρό περί επικείμενης υποβάθμισης υγειονομικών μονάδων στην επικράτεια. Μπορεί το τελευταίο χρονικό διάστημα οι πολίτες να είναι διστακτικοί σε επισκέψεις και νοσηλείες γενικότερα στο νοσοκομείο, φοβούμενοι μην αρπάξουν κάποιο μικρόβιο ή και τον κορωνοϊό σε χώρους όπου εκ των πραγμάτων ενθυλακώνονται όλα αυτά, αλλά η στατιστική που καταγράφεται ευνοεί στα αρνητικά τελικά συμπεράσματα με βάση τα οποία μπορεί να προκύψουν και τα νέα δεδομένα του υγειονομικού χάρτη στην χώρα μας. Η «λογιστική» εκτίμηση των πραγμάτων θα έχει σαν αποτέλεσμα να κριθεί «ασύμφορο» για την λειτουργία του ως δομή δευτεροβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης το νοσοκομείο μας και εκ των πραγμάτων να υποβαθμιστεί. Ελπίζω να μην επαληθευτούν φυσικά οι εκτιμήσεις μου, γιατί τότε θα είναι πλέον αργά…

Σκοτωθείτε πρώτα εσείς και εμείς… εδώ είμαστε!

Η οποία Αμερική, το ΝΑΤΟ, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση στάθηκαν εξ αρχής στο πλευρό της Ουκρανίας μόνο στα λόγια! Κανείς δεν ήταν εκεί όταν σκοτώνονταν στρατιώτες και άμαχοι και ούτε θα παραβρεθεί κάποιος από την Αμερική και τους «συμμάχους» αν συνεχιστεί ο πόλεμος και η αιματοχυσία. Τα μέτρα στήριξης αφορούν μόνο σε οικονομικά πλήγματα εναντίον της Ρωσίας «κατόπιν εορτής»… Όπερ σημαίνει: «Σκοτωθείτε εσείς και εγώ θα κάνω οικονομικό πόλεμο στους φονιάδες σας»! Την ίδια στιγμή μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στις οικονομικές απώλειες των διεθνών χρηματιστηρίων, παρά στις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές στο πολεμικό μέτωπο! Οι εικόνες καταστροφής και ανθρώπινου πόνου που πληγώνουν τον καθέναν από εμάς φαίνεται πως πληγώνουν λιγότερο τα «αφεντικά» του πλανήτη απ’ ότι τους πληγώνουν τα «κόκκινα» στις οθόνες των διεθνών χρηματιστηρίων! Θα μου πείτε πως… διαβάζω ανοιχτό βιβλίο! Θα σας πω πως… συμφωνώ μαζί σας!

Δεν ευθύνεται μόνον η Ρωσία…

Επικοινώνησα χθες με ομογενή μας, ο οποίος διαμένει στην Οδησσό για να πληροφορηθώ νεότερα από το «Ουκρανικό μέτωπο», αλλά και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, η οποία φιλοξενεί χιλιάδες Έλληνες εδώ και δεκαετίες. Όπως μου ανέφερε τα πράγματα εκεί είναι σαφώς καλύτερα απ’ ότι στα Ουκρανο-Ρωσικά σύνορα και στην ευρύτερη περιοχή του Κιέβου, αλλά σίγουρα υπάρχει πάντοτε ο φόβος επέκτασης του πολέμου σε όλη την χώρα. Μου κάνει εντύπωση όμως που δεν εγκατέλειψαν την Ουκρανία οι ομογενείς μας, ενώ αντιθέτως ξεκίνησαν από την Αθήνα λεωφορεία με Έλληνες, οι οποίοι παλιννόστησαν πριν από πολλά χρόνια και έχουν συγγενείς στο Κίεβο και την Μαριούπολη για να πάνε εθελοντικά να στρατολογηθούν και να πολεμήσουν για την δεύτερη πατρίδα τους. Μου έκανε επίσης εντύπωση ότι αρκετοί από αυτούς απέφυγαν να κατηγορήσουν ανοιχτά την Ρωσία και τον Πούτιν, λέγοντας ότι ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες για την διαμορφωθείσα κατάσταση στην Ουκρανία έχουν… η Αμερική και το ΝΑΤΟ!

Παράδειγμα προς μίμηση το 2ο Γυμνάσιο Ξάνθης

Είναι γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα η σεισμική δραστηριότητα εντείνεται στην χώρα μας και κάθε φορά που έχουμε έναν σημαντικό σεισμό υπενθυμίζω μέσα από την στήλη, αλλά και από τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές μου, την αναγκαιότητα για την εκπαίδευση του πληθυσμού σε περιπτώσεις που ο εγκέλαδος μας «θυμηθεί»… Εντοπίζοντας μάλιστα το πρόβλημα περισσότερο στις ευαίσθητες ηλικίες με προτεραιότητα στους μαθητές. Στο σημείο αυτό θα εξάρω την πρωτοβουλία της διευθύντριας του 2ου Γυμνασίου Ξάνθης Ελένης Τάτσιου και των συναδέλφων της, που προχώρησαν σε μία άκρως εκπαιδευτική (με όλη την σημασία της λέξης) άσκηση σεισμικής αντιμετώπισης των μαθητών, την οποία προβάλαμε και χθες μέσα από την εφημερίδα μας. Αυτό θα πρέπει να γίνει σε όλα τα σχολεία, αλλά και σε όλες τις κοινωνικές δομές, ενώ θα πρέπει παράλληλα να γίνει και μία καμπάνια σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Γιατί, το θέμα είναι να είμαστε έτοιμοι σε καταστάσεις έκτακτων αναγκών και όχι να τρέχουμε να κρυφτούμε σαν τα ποντίκια κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Του Τένη Καμαρίδη