Η συνοριακή δίοδος του Αγίου Κωνσταντίνου ήταν ένα έργο του αείμνηστου Γιώργου Παυλίδη που κατά διαστήματα έτυχε επαίνων, αλλά και επικρίσεων… Με αφορμή την κουβέντα που ξεκινάει για ακόμη μια φορά για την ενδεχόμενη επαναλειτουργία του δρόμου, καταγράφονται και πάλι αντικρουόμενες απόψεις… Οι μεν επαγγελματίες τουρισμού επιμένουν στην εκ νέου διάνοιξη της μεθοριακής διόδου απ’ όπου θα υπάρχει πιο εύκολη πρόσβαση και άρα μεγαλύτερη εισροή βουλγάρων επισκεπτών στο νομό μας, ενώ από την άλλη ο εμπορικός κόσμος επιμένει πως το συγκεκριμένο σημείο θα είναι μία «κερκόπορτα» απ’ όπου θα υπάρχει εκροή συναλλάγματος και απώλεια της εμπορικής κίνησης στην περιοχή μας. Εγώ θα σταθώ στην επικινδυνότητα του δρόμου που προκύπτει ιδιαίτερα αφενός από την κακή οδήγηση των βουλγάρων οδηγών (έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν) και αφετέρου στις συχνές κατολισθήσεις, αλλά και στις διαβρώσεις του οδοστρώματος που καθιστούν τον δρόμο κίνδυνο-θάνατο, ιδιαίτερα για τις βραδινές-νυχτερινές ώρες που δεν υπάρχει καθόλου φωτισμός.
Άλλοι αποφασίζουν…
Παρόλο αυτά, συμφωνώ στο ότι θα πρέπει να παραμένουν ανοιχτά τα σύνορα και να μην αχρηστεύονται έργα για τα οποία απαιτήθηκε δημόσιο χρήμα και αγώνες των «προηγουμένων» για να υλοποιηθούν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα των εγκαινίων της διόδου με τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό Γιωργάκη Παπανδρέου και τον βούλγαρο ομόλογό του, όπου απαξιώθηκε χαρακτηριστικά ο ιθύνων νους και ο δημιουργός του όλου εγχειρήματος αείμνηστος Νομάρχης (τότε) Γιώργος Παυλίδης και τα «παχιά λόγια» που είχαν ειπωθεί τότε δια στόματος όσων έλαβαν τον λόγο στο βήμα. Στο δια ταύτα, σήμερα παραμένει ένας δρόμος-φάντασμα και δεν έγκειται μόνο στις προσπάθειες του σημερινού αντιπεριφερειάρη και των τοπικών-περιφερειακών παραγόντων η επαναλειτουργία του, αλλά –κυρίως- στα κέντρα αποφάσεων της Αθήνας, αφού για να λειτουργήσει ένας τέτοιος οδικός άξονας απαιτείται ως γνωστόν και η στελέχωση των αρμοδίων υπηρεσιών σε κατάλληλες υποδομές που… δεν υπάρχουν! Είμαι περίεργος να δω ποια θα είναι η συνέχεια της όλης ιστορίας…
Απαιτείται άμεσα ένα… service στις πινακίδες
Ένα θέμα που θα πρέπει να το δει σοβαρά τόσο ο Δήμος Ξάνθης, όσο και η αντιπεριφέρεια, είναι το θέμα της σήμανσης των οδών, των διαγραμμίσεων (ακόμη περιμένουμε ), αλλά και του καθαρισμού του περιβάλλοντος χώρου γύρω από τις πινακίδες σήμανσης, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις έχουν θαφτεί μέσα σε θαμνώδεις ή και δασώδεις περιοχές ή ακόμη-ακόμη έχουν περικλειστεί σε ιδιωτικούς χώρους λόγω των ανακατατάξεων από δημόσια έργα. Μία τέτοια περίπτωση είναι και η εικονιζόμενη, στην αρχή του περιφερειακού δρόμου της Ξάνθης στην είσοδο από Καβάλα, όπου το σήμα της υποχρεωτικής παραχώρησης προτεραιότητας τέθηκε εκτός οδού και με διάφορα αντικείμενα που τοποθετήθηκαν μπροστά σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της. Καιρός λοιπόν για ένα γενικότερο «σέρβις» των πινακίδων σήμανσης εντός και εκτός πόλης. Να το περιμένουμε σύντομα ή θα χρειαστεί να επανέλθω;
Που πάμε ως κοινωνία;
Φρίκη και δέος για ακόμη μια φορά από την βάναυση δολοφονία του 19χρονου στην Θεσσαλονίκη από οπαδούς διαφορετικής ποδοσφαιρικής ομάδας από αυτήν που ο ίδιος υποστήριζε! Χωρίς να τον γνωρίζουν, χωρίς να υπάρχει καμία μεταξύ τους διαφορά ή έστω κάποια φιλονικία προηγουμένως, απλά οι δολοφόνοι, κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και τον πετσόκοψαν στην κυριολεξία και του διέλυσαν το κεφάλι με απίστευτη βιαιότητα! Για ακόμη μια φορά θα μου επιτρέψετε να αναρωτηθώ φωνακτά που πάμε ως κοινωνία και ποιος ευθύνεται για την συνεχώς αυξανόμενη βιαιότητα στις νεαρές ηλικίες που φθάνουν συνήθως (και όχι σπανίως) μέχρι και στην αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής «δια ασήμαντον αφορμήν»… Επιμένω ότι υπάρχουν κάποιοι «εκεί έξω» που δηλητηριάζουν τις ψυχές των παιδιών μας και τα εναντιώνουν απέναντι στην ίδια την οικογένειά τους ανάγοντας ως αναχρονιστικά και στερεότυπα τις ηθικές αξίες και τις νουθεσίες των γονιών! Σε όλο αυτό όμως συμπλέει και το λεγόμενο εθνικό σύστημα παιδείας, το οποίο πλέον αποβάλει σταδιακά, αλλά σταθερά, «τα ιερά και τα όσια» και υιοθετεί τις υποτιθέμενες προοδευτικές απόψεις, που προσβλέπουν στην διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και την αντιστροφή των όρων του φυσικού και του ανώμαλου!
Του Τένη Καμαρίδη
